Poesia in vernacolo napoletano – SONGO `E NNOVE

SONGO `E NNOVE (1957)

Chistu rilorgio a pendolo
ca sona ogne mez’ora:
s?ngo trent’anne, caspita!
ed ? preciso ancora.

E sempe `o stesso ritmo,
e sempe indifferente:
stu pass’ `o porte `a giovane
e ff? fa viecchie `a gente.

E de `stu munno fauzo,
nun se ne `mporta `e niente:
sempe `a stess’ora sonano
chest’ora puntualmente…

Chello ca po’ succedere,
a tt?, poco t’ `mporta…
Cu `stu galoppo placido
nce puorte `mbracci’ `a morta…

Quanta ricord’ `e giovane:
attese, appuntamente
ciente minute d’ansia…
`Stu core ancora `e ss?nte…

Quann’aspettav’ Amelia
rint’a `sta cammarella,
`l’ora come passavano
e corza `mbraccia’ `a chella.

Quanno murette mammema,
pure a’ stess’ora, e’ nn?ve!
Quanno venev’ Amalia
sempe cu vvesta n?va.

Quanno so’ `e nn?ve, crideme:
me sento na paura…
chisti c?-c?, me pareno
ca portano sbentura…

Pecch? stasera tremmano
Pe’ te d’ `a corda, `e mmane?…
Famm’ `o favore fermate!…
e sunarraie dimane…

Songo `e nnove, `nfacci’ `a porta
Sent’ ‘e f?: ttu-tu, ttu-tu!
S’? affacciat’ `a cap’ `e morta:
e ttu ‘o stesso faje: < C?-c?! ?...

Condividi questo articolo qui:
Stampa questo post Stampa questo post
Postato in Senza categoria